Weblog part 6

Hoi allemaal,

Vandaag heb ik best wel een beetje drukke dag beleefd. Vanmorgen moest ik eerst naar het main accreditation center aan de andere kant van het dorp. Dat dit kwam door een foutje van mijn hand, doet er verder niet toe. Ik was moe en dan vergeet je gewoon je accreditatie wel eens in de bus! (ahum..)

Daarna hebben denise en ik ontbeten in de grote eetzaal hier, of zoals het in het Youth Olympic Village zeggen; Main dining hall. Vervolgens hebben we van half 12 tot 1 getraind, en zoals ik al eerder heb geblogd is er daar niks te eten te krijgen. We zijn dus weer even met de metro gegaan en hebben een lekker broodje gescoord. Om half vier waren we weer bij de trainingshal, wat goed uitkwam daar de training om half vier begon voor Denise. Deze training ging lekker, dus met een fijn gevoel zijn we teruggegaan naar de Olympic Village. Van daar uit moest ik eerst op zoek naar waar mijn gevonden accreditie was, omdat daar nog wat personal belongings inzitten, zoals een metrokaart. In een sms was mij verteld dat ik deze bij de main media centre kon ophalen. Na uitvoerig navraag bleek dat dat centre niet bestond. Op de gok naar de main accreditation centre gegaan, en nee daar was het ook niet. Prima, ik dacht, laat maar lekker zitten. Vervolgens zijn we lekker naar de residence gegaan, waar we dus slapen. Toen ik bij mijn kamer kwam zag ik tot mijn grote schrik dat mijn deur wagenwijd openstond. Ik denk oh nee, alles is weg!! Maar er was NIKS weg, behalve... 2 handdoeken. Op dit moment is de hoofdverdachte de housekeeping die gewoon domweg halverwege het doen van mijn kamer iets beters te doen had en de deur openliet, met ventilator en licht aan, zonder handdoeken.

Nou ben ik niet van op alle slakken zout leggen dus ik ga rustig naar beneden (50 tredes in gevoelstemperatuur 40graden Celsius) en leg het uit. En dan komt de aap uit de mouw. Het blijkt dat voor het uitdelen van een handdoek, 4 supervisors hun fiat moeten geven aan de transactie. Na drie kwartier stond ik nog altijd bij de receptie, handdoekloos. Ik zit nu op de kamer in spanning te wachten tot de beloofde handdoek mijn kamer bereikt. Ze bellen waarschijnlijk nu met de president en checken mijn status bij Interpol. Goed, dat waren dus 45 minuten van mijn leven die ik nooit meer terug krijg. Nutteloos.

Nu zit ik lekker op de kamer, die in ieder geval met toedoen van de housekeeping lekker is doorgewaaid, deze weblog te typen. Ik heb wanhopige pogingen gedaan een cardreader te bemachtigen maar tot op heden niet gelukt. Ook hebben we vandaag de aanwezige Prins Willem Alexander niet gezien. We waren te druk met trainen, en dat is uiteraard ook veel en veel belangrijker. Al was een ontmoeting met de aanstaande koning van ons kikkerlandje wel leuk geweest. Dat vond Denise zelfs! Denise heeft na het avondeten samen met Tess Moonen een gedeelte van het CEP (Cultural Educative Programm) verkend. Heel veel tentjes op het village square waar in alle landen die meedoen centraal staan. Zo is er een tent voor djibouti tot aan de US of A.

Maar toch gaan we allemaal weer op tijd naar bed, hoe leuk dat CEP ook is. De wedstrijden zijn begonnen. Badminton heeft het, naar ik heb begrepen, goed gedaan. Een goed begin is het halve werk. Morgen hopen we voor Karl Kosztka, hij turnt morgenmiddag zijn wedstrijd. Als Denise en ik de hal kunnen vinden met de metro of taxi, dan gaan we tussen de trainingen even kijken.

Voor dit moment laat ik het hier weer bij!
Tot snel allemaal, groetjes vanuit SINGAPORE. Sven.