Weblog part 7

Vandaag schrijf ik mijn blog met een totaal ander gevoel dan gister. Ik ga vandaag de loftrompet steken over mijn nieuwe favoriete land Singapore.

Het is hier geweldig, zou Ursul de Geer zeggen. (Toch? Ursul de Geer toch?)

Denise en ik zijn vanmorgen gaan ontbijten, en daarna uiteraard richting de training gegaan. We hebben aan techniek en aan verplicht gewerkt, en het ging goed. Daarna zijn Denise en ik naar de Bishan Sports Hall gegaan, met een dubbel doel. We gingen Karl Kosztka volgen (volgens mij heeft hij het goed gedaan, alleen ik weet zijn klassering nog niet), en als secundair doel natuurlijk om de wedstrijdhal van Denise een beetje te verkennen. Na twee toestellen van Karl moesten we alweer weg, want ik wist niet 100% zeker hoe snel we weer bij de trainingshal konden komen. Toen we erachter kwamen dat we tijd hadden, werden we bij toeval aangesproken door een restauranteigenaar uit Singapore. Zijn restaurantje heet de Chan Wai Tearoom en bevindt zich bij het metrostation Bishan MRT interchange. Chan Wai. Chan Wai. Chan Wai. Hij deed extreem aardig, vroeg ons welke sport we deden. Hij zei, goh, hier heb je een bon dan krijg je tien procent korting bij mijn zaak. Ik zei, dank je, wat aardig. De enige reden dat ik vervolgens naar dat winkelcentrum liep is dat hij toevallig had gezegd dat zijn tearoom tegenover de Pizza Hut zat. Toen hij zag dat we richting het winkelcentrumpje gingen trok hij een sprint. Met slippende schoenen stopte hij naast ons en hij vroeg met een uberblij gezicht. "Al you coming?" Nou vooruit, dacht ik. We liepen even mee. Hij zette ons neer in zijn tearoom. Wan Chai. Wan Chai. En hij vroeg wat ik wilde. Denise zou daar niet eten., ze had al wat brood meegenomen van het ontbijt en had dat reeds genuttigd. Ik zei, goh, die pork lijkt me wel wat. Maar deze meneer van, ik zeg het nogmaals, Wan Chai tearoom, was op zoek naar goede mond op mond reclame.. Hij zette ons neer in het restaurant en het ging als volgt: Hey everybody, these are athletes!! We are very hounoured you are here! You are our first Olympians. Maybe you can tell your friends about this place!! En vervolgens, iedereen die langskwam kreeg het te horen. Dit klonk ongeveer zo: Shu shao shangsi mitsubishi ATHLETES wang shang ping pong NETHERLANDS sony fujitsu shanghai OLYMPICS. Een paar mensen wilden met ons op de foto, en in de tussentijd werden mij ongeveer 10 gerechten gebracht die ik mocht "samplen". Vervolgens vroeg ik uiteindelijk de rekening, en hij zei, this is on the house! Maybe you can tell your friends about this place. Wan Chai. Wan Chai. Wan Chai.

Oké, mijn buikje (te) vol, en Denise en ik met de metro weer naar de trainingshal. De training van Denise liep zeer lekker. Vooruitgang is te zien en dat is heel fijn voor Denise uiteraard. Na de training besloten we nog even snel een cardreader te gaan kopen. Aan die beslissing hebben jullie alle leuke foto's onder aan deze blog te danken.

Toen we in de winkel waren daar, kwam een vrouw naar Denise toe. What sport? What sport? Trampoline? Wauwww that is sooooooo great. I want to come cheer for you jaaa (op zijn Chinees, stelt u zich voor, een sambalbij stemmetje). Vervolgens vroeg ze mijn sport. Ik zei uiteraard; ik ben haar coach. Haar respons was.. SOOOO YOUNG?? HOW CAN THAT BE? U begrijpt nu dat mijn stemming een aantal octaven oversloeg. Dit is altijd fijn om te horen, zeker voor een coach die zich stiekem nog wel als sporter tussen dit mooie gezelschap zou willen begeven.

Prima, cardreader gekocht. Niet duur, wel roze. Maakt niet uit. We zijn vervolgens naar de bus gelopen. We wilden even bij een automaat een cola-light kopen. Niet genoeg geld. Toen kwam er een billie turf versie van een Singaporees aan, die ons zeer aardig een drankje aanbood middels de volgende zin: "Can I offer you guys a drink?". En hij kocht twee colalights voor ons. Wat een vriendelijke man. Hij vroeg aan Denise welke sport ze deed. Toen ze zei trampoline, was zijn antwoord: "Me, I am a trampoline, boing boing", terwijl de vriendelijke reus een kletsend gebaar richting zijn massieve bierbuik maakte. Wij lachen. Hij ook blij. Wij een lekker colaatje.

Eenmaal in het dorp aangekomen weer hebben we gegeten en is Denise snel naar bed gegaan. Ze voelde zich wat moe, daarom gaan we morgenochtend rustig trainen in de fitness hier en 's middags volle bak op de trampoline. Dat gaat helemaal goedkomen. Als we geluk hebben kunnen we na de wedstrijd nog net een glimp opvangen van Tess Moonen die morgen in actie komt. Ook voor haar zullen we duimen uiteraard.

Jullie hebben nog een leuk verhaal tegoed over een colaflesje, van een paar dagen geleden. Denise stond erop dat ik dit even er op zet, omdat zij vind dat ik haar voor paal heb gezet met die geweldige foto van Denise voor die aftel-zuil in het centrum van Singapore. Komt 'ie: Ik ga bij Denise aan tafel zitten in de Main Dining Hall. Ik zet mijn cola zero neer. Ik ga lekker eten, en begin rustig uit een flesje te drinken. Denise zegt niks. Ik drink verder. Vervolgens na het eten zeg ik: "Hee, van wie is die?", wijzend op mijn eigen flesje Cola Zero. Denise proestte het uit. Ze vond het dolkomisch dat ik uit een flesje van een wildvreemde had gedronken, en Denise's fantasie sloeg op hol. Volgens haar zat er een snorhaar in van een Russische trainer die we kort te voren hadden waargenomen in de Dining Hall. Hopende op een Herpes vrije rest van de week, laat ik het voor vandaag hierbij. Maar niet voordat u deze foto´s kan zien:

Denise in de bus

Ik in het parkje, waar we even later zouden worden besprongen door Wan Chai Tearoom Kevin.

Karl in actie op voltige!


Het podium van de openingsceremonie



De prachtige skyline van Singapore tijdens de openingsceremonie


Het vuurwerk tijdens de opening

Een overzichtje van de skyline van Singapore tijdens de openingsceremonie

Ik weet niet welk land dit is. Ik geloof syrie.

Ik weet wel wie dit is. Denise voor de opening!

Even lachen!